Dobre filmy, pofilmowe dyskusje. Luty w DKF Klaps

Dyskusyjny Klub Filmowy „Klaps” działający w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie zaprasza miłośników dobrego filmu do udziału w lutowych projekcjach filmowych połączonych z pofilmowymi dyskusjami.

W programie:
 
04.02.2019 r. - ÁGA, reż. Milko Lazarow
11.02.2019 r. - SNY WĘDROWNYCH PTAKÓW, reż. Ciro Guerra, Cristina Gallego
18.02.2019 r. - ZŁE WYCHOWANIE CAMERON POST, reż. Desiree Akhavan
25.02.2019 r. - FUGA, reż. Agnieszka Smoczyńska
 
Seanse DKF Klaps odbywają się w poniedziałki o godz. 19:00 w WDK, ul. S. Okrzei 7. Karnety miesięczne na cztery filmy będą dostępne w cenie 25 zł, a wejściówki pojedyncze na każdy film w cenie 10 zł.

 
ÁGA, reż. Milko Lazarow
Produkcja: Francja, Niemcy, Bułgaria 2018
Gatunek: dramat
Czas trwania: 96 min.
 
„Agá”, jeden z najbardziej niezwykłych filmów Berlinale 2018, to pełna czułości oda do ginącego świata, powstała na przekór rzeczywistości, w której tylko dystans i emocjonalny chłód gwarantują przetrwanie.
 
Intymna, ale skrywająca potężny ładunek emocji „Agá” jest opowieścią o losach Nanooka i Sedny, mieszkających samotnie w lodowej krainie gdzieś na północy Jakucji. Wieczorami, pod stertą futer, starzejąca się para opowiada sobie dawne mity, nieprzystające już do rzeczywistości, w której czyste niebo nad ich głowami przecinają samoloty, gdzie przetrzebiono zwierzęta. Nad szczęśliwą jesienią życia małżonków unosi się jednak bolesne wspomnienie tytułowej Ági - córki, która przed laty opuściła rodziców i odeszła do miasta. Co między nimi zaszło? Czy istnieje szansa na pojednanie rodziny? Lazarov w niebanalny sposób prowadzi widzów do końca pięknego mitu, którego nie ma już kto opowiadać. Poza nim czeka nas już tylko wielka pustka. W jej obliczu najcenniejszym skarbem okazuje się umiejętność mądrego współodczuwania.
 
Milko Lazarov - urodzony w 1967 roku bułgarski reżyser i scenarzysta. Studiował pod okiem Władysława Ikonomowa w Narodowej Akademii Filmu i Teatru w Sofii, gdzie następnie został wykładowcą. Do 2013 roku, kiedy na festiwalu w Wenecji pokazał dramat Alienacja, tworzył filmy krótkometrażowe i dokumentalne. Lazarov wystąpił też jako aktor w głośnej Sławie Kristiny Grozewej i Petara Walczanowa (2006).
Ága jest jego drugą pełnometrażową fabułą.
 
Milko Lazarov o filmie:
Wiele myślałem o tym, jak właściwie doszło do mojego zaangażowania się w ten projekt. Najwyraźniej miał swoje źródło w moim dzieciństwie, kiedy czytałem książki o odkrywcach dalekiej Północy i bieguna południowego, o Roaldzie Amundsenie, o statku powietrznym... Żyłem tymi historiami, byłem bardzo wrażliwym dzieckiem. Któregoś dnia rodzice musieli zawieźć mnie do szpitala, bo podekscytowany dostałem palpitacji serca. Potem stwardniałem, okryłem się grubszą skórą. Ale wciąż mam w pamięci tamten „biały” okres, i wciąż jestem podekscytowany odwiedzając takie miejsca.
Nie miałem doświadczenia w pracy z aktorami - kiedy ich wybrałem, nie zajmowałem się nimi, unikałem prób. Nie, nie bałem się, że stracę przez pracę z nimi jakąś część energii, po prostu nie mieliśmy za dużo czasu, okres zdjęć był krótki. Zdaje się, że aktorzy nie powinni wiedzieć za wiele o tym, co reżyser ma w głowie, wtedy mogą być bardziej autentyczni - pozostaje pewien niepokój. Mam kolegów, którzy znajdują przyjemność w pouczaniu aktorów, co mają robić. Podejrzewam, że każdy ma swoje własne podejście, ale kiedy wybierasz aktora, on staje się twoim awatarem, niemal nieświadomie wprawia w ruch twoje pomysły. (transmedium.news)
 
Ta historia mogłaby wydarzyć się wszędzie – to opowieść o ostatniej rodzinie na Ziemi. Skierowaliśmy obiektyw w stronę tej małej społeczności, czyniąc z niej metaforę. Każdy projekt ma swoją charyzmę. Wybór Jakucji jako miejsca zdjęć był tutaj chyba największym wyzwaniem, jednak ludzie Sakha je unieśli, a jakucka przyroda znakomicie się mu przysłużyła. Kiedy przyjechaliśmy do Jakucka było -42 st. C, a kiedy zaczęliśmy kręcić, termometry zanotowały -30 st. C. Oczywiście mieliśmy odpowiedni sprzęt i nie przypominam sobie żadnych niebezpiecznych momentów na planie. (cineuropa.org)
Po prostu stawiam kamerę i sprawdzam, jak wygląda kadr. Nadal wierzę w to, że jedynym kryterium wyboru jest mój gust, jedyną zasadą, za którą pójdę, jest moje poczucie estetyki. Minęło tyle czasu, a moi europejscy i bułgarscy producenci nadal namawiają mnie na kolejny film, chociaż wiedzą, że jestem niechętny projektom, przy których nie mogę czuć się w pełni sobą. Prawdopodobnie miną lata zanim wymyślę nowy temat. Zawsze traktowałem pracę reżysera z największym szacunkiem, powtarzając za moim mentorem prof. Vladislavem Ikonomovem, że na ołtarze kina trzeba iść niczym ofiarny baranek. Pracując nad filmem – podejmując ryzyko tworzenia, „idziesz na rzeź”, przez cały czas jesteś o krok od spektakularnej katastrofy. Nie mogę powiedzieć: ok, zrobię tego rodzaju film, bo temat jest współczesny. Nie kapryszę, naprawdę chcę realizować filmy. No cóż, życie jest trudne, znajdujemy się na krawędzi przetrwania, ale pięcioletnie przerwy między filmami wprowadzają w moje twórcze życie bardzo dobry rytm. W czasie wolnym od kręcenia zajmuję się moimi dziećmi, bliźniakami Georgim i Marią, mam też trzy psy. Pomagam przy innych projektach, trzymając się blisko kina. (europost.eu)
 
Nagrody
Valladolid IFF 2018 - Najlepszy Nowy Reżyser
FF w Sarajewie 2018 - najlepszy film
Malatya IFF 2018 - Specjalna Nagroda Jury
MFF w Ljubljanie 2018 - Nagroda Publiczności
Golden Rose Bulgarian Feature FF 2018 - najlepszy film, reżyser, zdjęcia, Nagroda Dziennikarzy, Nagroda Krytyków
MFF w Kairze 2018 - najlepszy film
Chukotka International Arctic FF 2018 - najlepszy film, Specjalna Nagroda Jury
 
 
SNY WĘDROWNYCH PTAKÓW, reż. Ciro Guerra, Cristina Gallego
Produkcja: Kolumbia, Dania, Meksyk 2018
Gatunek: dramat
Czas trwania: 125 min.
 
Najnowszy film nominowanego do Oscara Ciro Guerry (W objęciach węża) oraz jego żony, Cristiny Gallego, to zachwycająca wizualnie opowieść o początkach kolumbijskiego handlu narkotykowego, powiązana z historią rdzennej społeczności Indian Wayúu. Chciwość, rywalizacja między gangami, namiętność – to one stawiają pod znakiem zapytania tradycyjne wartości przekazane przez przodków.
Gdy zachłanność i namiętność ścierają się z honorem, rozpoczyna się wojna wyniszczająca zwaśnione klany. Życie członków rodziny Wayúu, ich kultura oraz tradycje przodków są w niebezpieczeństwie.
 
„Film o gangsterach i o duchach.
Obraz rodziny – historia grupy silnych, obdarzonych niezwykłą intuicją i siłą charakteru kobiet czekających w domu na impulsywnych, pozbawionych świadomości i lękliwych mężczyzn, gdy ci negocjują, prowadzą rozmowy i są nieustannie nieobecni.
 
Intuicja i rozum, niewinność i zemsta, słowo i honor - wszystko to łączy się w opowieści o wielkiej tragedii, która może być przekleństwem na wieki.
Potężne tabu, o którym nie wolno nam mówić.
 
Opowiedziana tylko raz, w intymny, osobisty sposób. Naszym własnym sposobem.
Oto właśnie ta delikatna bryza - wydawało się, że przyszła, by dać nam orzeźwienie. Zmieniła się jednak w niosącą spustoszenie burzę i ukazała nam prawdziwą twarz kapitalizmu w najczystszej postaci.
Oto nasze jayeechi, nasz ptasi śpiew.”
- Ciro Guerra i Cristina Gallego
 
Bio/filmografie
 
Ciro Guerra, reżyser
Urodził się w Rio de Oro (Cesar, Kolumbia) w 1981 r. Jego dwa pierwsze filmy pełnometrażowe „Cień przechodnia” (2004 r.) i „Wietrzne podróże” (2009 r.) zostały pokazane na wielu festiwalach, w tym w Cannes (Un Certain Regard), Toronto, San Sebastian, Rotterdamie, Locarno, Tribece, Londynie, Hong Kongu, Kairze, Jerozolimie i Hawanie. Oba filmy trafiły do dystrybucji w kilku krajach i otrzymały ponad 40 nagród na międzynarodowych festiwalach. Wiele z nich jest uważanych za najlepsze kolumbijskie filmy wszechczasów. Jego trzeci pełny metraż, „W objęciach węża”, zdobył pierwszą nagrodę Director’s Forthnight w Cannes w 2015 r. i był pierwszym kolumbijskim filmem z nominacją do Oscara dla Najlepszego Filmu Nieanglojęzycznego.
 
Cristina Gallego, reżyserka
Urodzona w Bogocie w 1978 r. Ukończyła szkołę filmową oraz marketing i reklamę na Narodowym Uniwersytecie Kolumbii. W 2001 r. wspólnie z Ciro Guerrą założyła firmę Ciudad Lunar i wyprodukowała jego filmy „Cień przechodnia” (San Sebastian, 2004 r.), „Wietrzne podróże” (festiwal w Cannes, konkurs Un Certain Regard, 2009 r.) i „W objęciach węża” (Director’s Fortnight 2015, nominacja do Oscara w 2016 r.). Przy ostatnich dwóch zajmowała się również montażem. Produkowała również filmy takich reżyserów, jak Pedro Aguilera („Moja siostra”, Rotterdam 2017 r.), Abner Benahim („Ruben Blades Is Not My Name”, SXSW 2018 r.) i Annemarie Jacir („Wajib”, Locarno 2017, koproducentka).
Uczy w wielu szkołach filmowych i była zapraszana do Genewy, by wystąpić w ONZ oraz na konferencji TED w Bogocie. „Sny wędrownych ptaków”„ to jej debiut reżyserski.
 
nagrody dla filmu:
MFF w Kairze 2018: najlepszy scenariusz w Konkursie Międzynarodowym (Maria Camila Arias, Jacques Toulemonde Vidal)
FF w Hawanie 2018: najlepszy film
Festiwal Filmu Latynoamerykańskiego w Limie 2018: Nagroda Jury dla najlepszego reżysera (Christina Gallego, Ciro Guerra)
MFF w Londynie 2018: wyróżnienie
Iberoamerykańskie Nagrody Filmowe Fénix 2018: najlepszy film, najlepsza aktorka (Carmiña Martínez), najlepsza muzyka (Leo Heiblum)
 
 
ZŁE WYCHOWANIE CAMERON POST, reż. Desiree Akhavan
Produkcja: USA 2018
Gatunek: dramat
Czas trwania: 90 min.
 
Uhonorowana Nagrodą Główną Jury 35. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Sundance ekranizacja bestsellerowej powieści Emily M. Danforth. W roli głównej wystąpiła Chloë Grace Moretz, popularna amerykańska aktorka młodego pokolenia.
 
Adaptacja jednej z najgłośniejszych powieści młodzieżowych ostatnich lat. Opowieść toczy się w latach 90. w Montanie i koncentruje się wokół losów tytułowej bohaterki, Cameron Post, nastolatki, która odkrywa własny homoseksualizm. Kiedy krewni oraz jej chłopak nakrywają ją w niedwuznacznej sytuacji z przyjaciółką, zostaje wysłana na specjalny obóz, gdzie ma przejść tzw. „terapię konwersyjną” i nauczyć się „właściwych ról płciowych”.

Reżyserka stara się pokazać, że nawet film o sprawach bolesnych i kontrowersyjnych może poprawić humor i dodać otuchy. Niepisanym mottem filmu jest hasło  „Co, jeśli nie możesz stać się jeszcze lepszym?”
 
Prasa o filmie:
Błyskotliwy głos młodego pokolenia podkreśla niebanalny soundtrack. Rewelacja.
Kornel Nocoń, Fdb.pl
 
Przepięknie wyraża potrzebę samoświadomości młodych ludzi.
David Ehrlich, Indiewire
 
Coś dużo więcej niż standardowa opowieść o dojrzewaniu.
Sarah Ward, Concrete Playground
 
Desiree Akhavan – przyszła na świat w 1984 roku w Nowym Jorku, dokąd jej rodzice wyemigrowali po rewolucji irańskiej w 1979 roku. Jako dziecko mieszkała w New Jersey, a następnie jej rodzina przeprowadziła się do Rockland w stanie Nowy Jork.

Ukończyła prywatną szkołę Horace Mann School w Bronksie, następnie studiowała film i teatr w Smith College w Northampton w stanie Massachusetts, a później reżyserię w nowojorskiej uczelni Tisch School of the Arts. Spędziła także rok na studiach zagranicznych na Uniwersytecie Londyńskim. Tam właśnie nakręciła swój pierwszy film krótkometrażowy „Two Drink Minimum”, choć jej oficjalnym krótkim debiutem pozostaje „Nose Job” z 2010 roku. W tym samym czasie na małe ekrany wszedł serial o tematyce lesbijskiej „The Slope”, którego przez lata była pomysłodawczynią, scenarzystką, reżyserką, a także aktorką. Przed kamerą pojawiła się także w popularnym serialu „Dziewczyny”. Rola została jej zaoferowana po tym, jak Lena Dunham obejrzała jej film „Odpowiednie zachowanie”, inspirowany osobistymi doświadczeniami Akhavan i został nominowany do nagrody publiczności na MFF w Sundance. Z kolejnym filmem, „Złe wychowanie Cameron Post”, ta wszechstronna filmowczyni wyjechała z imprezy Roberta Redforda już z najważniejszą Nagrodą Jury.
 
2018 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sundance – Nagroda Główna Jury
2018 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sydney – konkurs główny
2018 - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Valladolid, Najlepszy Film (Nagroda Silver
Spike), nagroda Youth Jury Award
 
 
FUGA, reż. Agnieszka Smoczyńska
Produkcja: Polska, Szwecja, Czechy 2018
Gatunek: Thriller, Psychologiczny
Czas trwania: 100 min.
 
„Fuga” to obraz z gatunku mystery (charakterystycznego dla twórczości Davida Lyncha), który dotyka problemu „fugi dysocjacyjnej” – zaburzenia wywoływanego długotrwałym stresem i uczuciem braku szczęścia. Człowiek poddany tym emocjom może stracić pamięć, a jego mózg może stworzyć nową osobowość biegunowo odmienną od dotychczasowej. W rolach głównych wystąpili nagrodzeni na Festiwalu Filmowym w Gdyni: Gabriela Muskała („Moje córki krowy”), Łukasz Simlat („Konwój”) i Zbigniew Waleryś („Papusza”). „Fuga” to drugi film fabularny Agnieszki Smoczyńskiej, reżyserki wielokrotnie nagradzanych „Córek Dancingu” – (m.in. : Nagrodą Specjalną Jury za „unikalną wizję i design” na prestiżowym amerykańskim festiwalu filmowym Sundance, wyróżnieniem dla Najlepszego Debiutu Reżyserskiego na Festiwalu Filmowym w Gdyni oraz Polską Nagrodą Filmową Orła 2016 w kategorii „Odkrycie roku”).
 
Alicja nie pamięta przeszłości, nie wie kim jest. Kiedy po dwóch latach od zniknięcia zostaje odnaleziona przez rodzinę, nie chce wracać do dawnego, zapomnianego życia. Nie pamięta miłości do męża i synka. Z czasem do Alicji wracają urywki wspomnień, tworząc niewyraźny i niepokojący obraz tajemnicy – tego co zdarzyło się w przeszłości. Co jest tą tajemnicą? Czy rodzące się uczucia do przed chwilą poznanych męża i syna pozwolą kobiecie zrozumieć przeszłość i zbudować szczęście swoje i rodziny?
W Polsce co roku epizod fugi dysocjacyjnej dotyka kilkadziesiąt tysięcy osób. Film „Fuga” stawia pytania o tożsamość, o to, co o niej decyduje: my sami czy nasze otoczenie? Co byśmy zrobili gdybyśmy się obudzili pewnego dnia jako tabula rasa?
 
 
O TYTULE: CZYM JEST FUGA DYSOCJACYJNA?
 
Fuga to w dosłownym tłumaczeniu ucieczka. Uciekinierem jest mózg, który stara się ujść przed wspomnieniami. Fuga dysocjacyjna jest zaburzeniem nerwicowym, u którego podłoża leży lęk. Psycholog Izabela Barton-Smoczyńska zaznacza, że to wciąż enigmatyczne zjawisko, związane z potrzebą odreagowania bardzo trudnej sytuacji, z którą nie sposób nam sobie poradzić. „Nie da się o niej zapomnieć, ale nie mamy też jak o niej mówić, bo brakuje nam słów do jej opisania” - przekonuje specjalistka. Dla naszego mózgu pamiętanie o tym, co zaszło, jest zbyt trudne, dlatego decyduje się na wyjście awaryjne: wymazuje nam wspomnienia. Osoba dotknięta tym zaburzeniem może na jakiś czas utracić pamięć o ważnych, bieżących sprawach. „Może przyjąć czasowo całkiem nową tożsamość, odbyć podróż, a po okresie fugi zupełnie tego nie pamiętać. W trakcie trwania zaburzenia – zazwyczaj od kilku godzin do kilku lat – jest w stanie sprawnie funkcjonować, dbając o swoje bezpieczeństwo” – zapewnia psycholog Anna Bal – „Okresowo człowiek zapomina siebie, to, kim i jaki był, co robił w życiu, z kim był związany. Utracone połączenie z własną historią ma ochronić psychikę przed czymś, co utknęło w jej wnętrzu. Jest rozdzieleniem, które ma ocalić ją od rozpadu” – dodaje specjalistka.
W filmie fugą dotknięta jest Alicja, która kiedyś była Kingą, ale nie jest w stanie przypomnieć sobie siebie z tamtego okresu. „Nie oznacza to, że udaje i zamienia się w inną postać, po prostu zaczyna żyć nową tożsamością. Nowa osobowość jest z reguły obarczona pewnym schematyzmem czy prymitywizmem reagowania, jest uboższą wersją siebie – ma bowiem mało doświadczeń życiowych, słabe i dość proste reakcje emocjonalne” – dodaje Barton-Smoczyńska. Alicja kieruje się instynktem, szybko rozpoznaje emocje innych i powstające zależności między ludźmi, jest nauczona, że musi szybko się dostosować i przetrwać. Ale Alicja i Kinga mają to samo ciało. „To właśnie to ciało ma koszmarne sny, ono sobie przypomina, gdzie są w domu korki, czuje radość, gdy bawi się z dzieckiem, chce się kochać z mężczyzną, odczuwa strach i samotność. Bliskość fizyczna jest tak samo pociągająca, jak zagrażająca – podczas zbliżenia z drugą osobą można sobie przypomnieć jak było w przeszłości. A pamiętanie tego, co było prowadzi do konieczności emigracji z tego, co jest teraz” – zaznacza psycholożka i dodaje, że ta okrutna forma dezintegracji psychicznej pokazuje, jak trudno mówić o bólu i jednocześnie, jak trudno o nim milczeć. Nowa osobowość jest próbą opowiedzenia o tym, co boli. Pytanie więc, co boli Kingę?
 
AGNIESZKA SMOCZYŃSKA – REŻYSERIA
Pierwsza polska reżyserka od czasów Agnieszki Holland, która w Cannes w prestiżowej sekcji Tydzień Krytyki pokazała swój film (Holland gościła tam ze swoim debiutem „Aktorzy prowincjonalni” w 1980 roku). Skończyła kulturoznawstwo i reżyserię na Wydziale Radia i Telewizji w Katowicach. Brała udział w kursach mistrzowskich w Szkole Filmowej Andrzeja Wajdy. Autorka krótkometrażowych filmów dokumentalnych i fabularnych, wielokrotnie nagradzanych na polskich i międzynarodowych festiwalach, m.in. na Krakowskim Festiwalu Filmowym za film „Aria Diva”. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia artystyczne. Laureatka programu Mój Talent dla Polski, zdobywczyni Złotego Pióra przyznawanego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W 2015 roku zadebiutowała „Córkami Dancingu”, w którym eksperymentowała z gatunkiem musicalu i filmu grozy. W Stanach Zjednoczonych film pod tytułem „The Lure” najpierw trafił do kin, a potem został wydany przez Criterion Collection, w którego serii pojawiają się dokonania najważniejszych twórców światowego kina. Do szerokiej dystrybucji obraz trafił także w Japonii. Smoczyńską nagrodzono za najlepszy debiut na Festiwalu Polskich Filmów w Gdyni, została też okrzyknięta „Odkryciem roku” Polskich Nagród Filmowych. Film przyniósł jej kilkadziesiąt nagród na świecie, m.in. w Fantasporto, Sofii, Montrealu i Wilnie oraz na Sundance, gdzie otrzymał Nagrodę Specjalną za „unikalną wizję i design”. W ubiegłym roku Smoczyńska na zaproszenie Sydney Film Festival, Variety i European Film Promotion wzięła udział w programie „European Cinema: Ten Women Filmmakers to Watch”. Najnowszy film reżyserki, „Fuga”, rozpoczął podbój światowych festiwali filmowych od premiery na 71. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie zebrał entuzjastyczne recenzje krytyków. Prawa do filmu zostały już sprzedane do m.in Danii, Czech, Niemiec, Szwecji, Kanady i Chin. Na premierę czeka także serial Netfliksa „1983”, który Agnieszka Smoczyńska wyreżyserowała razem z Agnieszką Holland, Katarzyną Adamik i Olgą Chajdas.
 
JAKUB KIJOWSKI – ZDJĘCIA
Urodzony w 1979 roku operator, ukończył Szkołę Filmową w Łodzi, gdzie był prowadzony przez Witolda Sobocińskiego. Jego zdjęcia odznaczają się wyrazistym stylem autorskim. Ma na koncie współpracę z Przemysławem Wojcieszkiem przy „Sekrecie”, za który dostał nagrodę im. Andrzeja Munka, czy Tomaszem Wasilewskim przy „Płynących wieżowcach”, za który dostał nominację do Złotej Żaby na festiwalu Camerimage. Duet stworzył jednak z Agnieszką Smoczyńską, z którą pracowali nad stroną wizualną obu jej filmów pełnometrażowych, a wcześniej nad krótkimi metrażami. Za stronę wizualną „Córek Dancingu” został wyróżniony wespół z reżyserką na festiwalu Sundance w Park City. Prywatnie syn reżysera Janusza Kijowskiego i brat aktorki Julii Kijowskiej.