Przyległy od południa klasztor, podobnie jak świątynia, był częściowo przebudowany i nadbudowany wg projektu Tylmana z Gameren w latach 1695-1708. W 1816 r. budynek klasztorny przeznaczono na pomieszczenie władz administracyjnych cyrkułu, a później starostwa. Dla jego potrzeb w XIX w. dokonano częściowej przebudowy obiektu. Budynek klasztorny, nadwerężony zębem czasu, zniszczony przez wojnę i urzędy, poddano w latach 1956-1962 gruntownej restauracji i modernizacji, przywracając mu pierwotny wygląd.
Obiekt klasztorny to obszerna dwukondygnacyjna, trójskrzydłowa budowla z dwoma ryzalitami od południa i obszernym dziedzińcem (wirydarzem) pośrodku, otoczonym krużgankami. Pomieszczenia i krużganki klasztorne mają sklepienia krzyżowe i kolebkowe z lunetami. Na parterze, w krużgankach oraz obszernej sali aptecznej, określanej także nazwą sali gościnnej lub biblioteką i w refektarzu zachowały się ciekawe malowidła wykonane techniką temperową w latach 1688-1697 przez ojca Łukasza od św. Pantaleona Ziemeckiego, odkryte podczas restauracji budowli i odnowione w latach 1957-1959. Wczesnobarokowa polichromia przedstawia duże wartości artystyczne i historyczne, cechuje ją oryginalna kompozycja, bogata tematyka i ornamentyka. Malowidła w krużgankach tworzą elementy plastyczne w formie muszli i kartuszy o motywach alegorycznych. Umieszczone są na lunetach i spływach sklepień. W sali aptecznej, znajdującej się w ryzalicie od strony ul. 3 Maja, polichromia pokrywa w całości sklepienie i ściany.
Budynek klasztorny w całości zajmuje Muzeum Okręgowe posiadające bogate zbiory z zakresu sztuki i rzemiosła artystycznego, historii, etnografii i archeologii, eksponowane w formie stałych ekspozycji lub wystaw czasowych. Oprócz gromadzenia i eksponowania zbiorów Muzeum prowadzi rozwiniętą działalność badawczo-naukową, oświatową i wychowawczą, posiada pracownie konserwatorskie oraz bogatą bibliotekę i czytelnię. Początki powstania muzeum sięgają 1935 r., kiedy to z inicjatywy Towarzystwa Regionalnego Rzeszowskiego zaczęto gromadzić zbiory. W 1944 r. utworzono Muzeum Miasta Rzeszowa, którego oficjalne otwarcie nastąpiło 24.06.1945 r. Muzeum miejskie zostało w 1951 r. przemianowane na Muzeum Okręgowe.
Obiekt klasztorny to obszerna dwukondygnacyjna, trójskrzydłowa budowla z dwoma ryzalitami od południa i obszernym dziedzińcem (wirydarzem) pośrodku, otoczonym krużgankami. Pomieszczenia i krużganki klasztorne mają sklepienia krzyżowe i kolebkowe z lunetami. Na parterze, w krużgankach oraz obszernej sali aptecznej, określanej także nazwą sali gościnnej lub biblioteką i w refektarzu zachowały się ciekawe malowidła wykonane techniką temperową w latach 1688-1697 przez ojca Łukasza od św. Pantaleona Ziemeckiego, odkryte podczas restauracji budowli i odnowione w latach 1957-1959. Wczesnobarokowa polichromia przedstawia duże wartości artystyczne i historyczne, cechuje ją oryginalna kompozycja, bogata tematyka i ornamentyka. Malowidła w krużgankach tworzą elementy plastyczne w formie muszli i kartuszy o motywach alegorycznych. Umieszczone są na lunetach i spływach sklepień. W sali aptecznej, znajdującej się w ryzalicie od strony ul. 3 Maja, polichromia pokrywa w całości sklepienie i ściany.
Budynek klasztorny w całości zajmuje Muzeum Okręgowe posiadające bogate zbiory z zakresu sztuki i rzemiosła artystycznego, historii, etnografii i archeologii, eksponowane w formie stałych ekspozycji lub wystaw czasowych. Oprócz gromadzenia i eksponowania zbiorów Muzeum prowadzi rozwiniętą działalność badawczo-naukową, oświatową i wychowawczą, posiada pracownie konserwatorskie oraz bogatą bibliotekę i czytelnię. Początki powstania muzeum sięgają 1935 r., kiedy to z inicjatywy Towarzystwa Regionalnego Rzeszowskiego zaczęto gromadzić zbiory. W 1944 r. utworzono Muzeum Miasta Rzeszowa, którego oficjalne otwarcie nastąpiło 24.06.1945 r. Muzeum miejskie zostało w 1951 r. przemianowane na Muzeum Okręgowe.
