Ulica Kościuszki kończy się skrzyżowaniem z ulicą 3 Maja i placem Farnym. Po prawej stronie stoi kościół parafialny pw. św. Stanisława i św. Wojciecha, popularna Fara.
Jak stwierdzają stare zapisy kościół parafialny istniał już przed 1363 r. Przypuszczalnie pierwszy kościół uległ zniszczeniu podczas wielkiego pożaru (ok. 1427 r.), natomiast powstanie obecnej budowli można datować na pocz. XV w. Najprawdopodobniej najstarsza jego część czyli gotyckie prezbiterium pochodzi z 1434 r.
Na pocz. XVI w. kościół został obwarowany - otoczony ziemnym wałem, później zniszczony przez pożar w 1621 r. i odbudowany w 1623 r. staraniem Mikołaja Spytki Ligęzy.
W 1754 r. przebudowano nawę główną, dobudowano nawy boczne i nadano mu wystrój barokowy. Ostatnio był restaurowany w latach: 1962-65, 1971-72 i 1976. W swojej obecnej postaci kościół tworzy masywną trójnawową budowlę utrzymaną w stylu barokowym.
Wyposażenie kościoła jest różnorodne, pochodzące przeważnie z XVIII w. Ołtarz główny z 1730 r. architektoniczny, jednokondygnacyjny na wysokim cokole z kolumnami i bogatym zwięczeniem. W części środkowej ołtarza znajduje się ołtarz olejny "Ukrzyżowanie Chrystusa" nieznanego malarza z końca XVIII lub pocz. XIX w.
W części górnej są obrazy św. Stanisława i św. Wojciecha z tego samego okresu. Ambona rokokowa, bogato rzeźbiona pochodzi z poł. XVIII w., a belka tęczowa, drewniana, z krucyfiksem rzeźbiona w stylu regencji z około 1730 r. Ołtarze boczne drewniane, bogato rzeźbione i złocone z obrazami olejnymi, przeważnie barokowe lub późnobarokowe z I poł. XVIII wieku.
Przy kościele wznosi się wysoka, kwadratowa wieża-dzwonnica, barokowa, przykryta kopulastym hełmem, wybudowana w XVII w.
Jak stwierdzają stare zapisy kościół parafialny istniał już przed 1363 r. Przypuszczalnie pierwszy kościół uległ zniszczeniu podczas wielkiego pożaru (ok. 1427 r.), natomiast powstanie obecnej budowli można datować na pocz. XV w. Najprawdopodobniej najstarsza jego część czyli gotyckie prezbiterium pochodzi z 1434 r.
Na pocz. XVI w. kościół został obwarowany - otoczony ziemnym wałem, później zniszczony przez pożar w 1621 r. i odbudowany w 1623 r. staraniem Mikołaja Spytki Ligęzy.
W 1754 r. przebudowano nawę główną, dobudowano nawy boczne i nadano mu wystrój barokowy. Ostatnio był restaurowany w latach: 1962-65, 1971-72 i 1976. W swojej obecnej postaci kościół tworzy masywną trójnawową budowlę utrzymaną w stylu barokowym.
Wyposażenie kościoła jest różnorodne, pochodzące przeważnie z XVIII w. Ołtarz główny z 1730 r. architektoniczny, jednokondygnacyjny na wysokim cokole z kolumnami i bogatym zwięczeniem. W części środkowej ołtarza znajduje się ołtarz olejny "Ukrzyżowanie Chrystusa" nieznanego malarza z końca XVIII lub pocz. XIX w.
W części górnej są obrazy św. Stanisława i św. Wojciecha z tego samego okresu. Ambona rokokowa, bogato rzeźbiona pochodzi z poł. XVIII w., a belka tęczowa, drewniana, z krucyfiksem rzeźbiona w stylu regencji z około 1730 r. Ołtarze boczne drewniane, bogato rzeźbione i złocone z obrazami olejnymi, przeważnie barokowe lub późnobarokowe z I poł. XVIII wieku.
Przy kościele wznosi się wysoka, kwadratowa wieża-dzwonnica, barokowa, przykryta kopulastym hełmem, wybudowana w XVII w.
