Parafia rzymsko-katolicka w Zalesiu powstała po II wojnie światowej. Wcześniej Zalesie należało do parafii w Słocinie i było najstarszą częścią zamieszkałą w parafii, gdyż w Zalesiu odkopano cmentarzysko z okresu rzymskiego, a także wcześniejsze ślady osadnictwa z epoki brązu kultury łużyckiej, z lat 1300 - 1100 przed Chrystusem. Pod koniec XV w. prawdopodobnie dziedzic Stanisław Pilecki osadził w Zalesiu, Białej i Matysówce Rusinów z prawosławnym popem. W wyniku Unii Brzeskiej (1595-1596) diecezja ruska w Przemyślu przeszła z prawosławia do Kościoła grecko-katolickiego formalnie w 1681 r., a oficjalnie w 1691 r. Tym samym istniejąca w Zalesiu parafia prawosławna stała się parafią greko-katolicką pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP.
Cerkiew parafialna grecko-katolicka w Zalesiu przetrwała do 1945 r., kiedy to przesiedlono 55 rodzin unickich z ks. proboszczem Aleksandrem Holinką do Biłki koło Lwowa, a pozostali greko-katolicy przyjęli obrządek łaciński. Z początkiem 1946 r. Kuria Biskupia w Przemyślu obrządku łacińskiego zamieniła opuszczoną cerkiew na kościół filialny, a dekretem z dnia 30.04.1946 r. ustanowiła w Zalesiu wikariat eksponowany parafii Słocina. Tak powstała nowa parafia z Zalesia i Białej. W 1963 r. Kuria Biskupia w Przemyślu przyłączyła do Zalesia Łany Matysowskie, a w 1978 r. Matysówkę z zaleceniem, rozpoczęcia budowy punktu katechetycznego, a póĽniej i kaplicy. W 1982 r. bp Ignacy Tokarczuk erygował parafię w Matysówce, a w 1983 r. w Białej. W 1975 r. Zalesie zostało włączone do Rzeszowa. W tym samym roku bp Ignacy Tokarczuk erygował parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa (obecna katedra) na Zaleskich polach. Pierwszym proboszczem w Zalesiu został ks. Józef Sowiński, katecheta ze Lwowa, który przystosował cerkiew do obrządku łacińskiego i dokonał zintegrowania nowej parafii.
