Kościół i parafię w Staromieściu ufundował około 1341 r. Jan Pakosławic. Istnienie parafii staromiejskiej potwierdza jego następca Jan Rzeszowski odnawiając akt erekcyjny w 1416 r. Pierwsze kościoły w Staromieściu były drewniane, kryte gontami. Pierwszy kościół drewniany spłonął podczas najazdu Turków i Wołochów w 1498 r., po czym został odbudowany. Zniszczył go znowu najazd Tatarów w 1624 r. Ufundowana przez Mikołaja Spytka Ligęzę kolejna świątynia w 1646 r. p.w. św. Wojciecha i św. Katarzyny także nie utrzymała się długo. W 1686 r. za staraniem ks. Stanisława Pękorzewskiego wymurowano czwarty kościół, który poświęcił w 1745 r. bp Wacław Hieronim Sierakowski. Kościół ten przetrwał do 1900 r. Liczba ludności stale wzrastała. Na posiedzeniu Rady Gminnej, której przewodniczył wójt Marcin Spirała dnia 16.11.1895 r. zapadła decyzja o budowie nowego kościoła. Wczesną wiosną 1900 r. rozpoczęto budowę według planu architekta Zygmunta Hendel z Krakowa. Pracami budowlanymi kierował majster Karol Nikodemowicz z Głogowa. W 1900 r. ukończono budowę w stanie surowym. Razem z kościołem zbudowano wieżę wysoką na 49 m.
W następnych latach urządzano wnętrze kościoła. Pierwsza wojna światowa przerwała prace i spowodowała wielkie straty materialne. W 1917 r. wojsko austriackie zarekwirowało dzwony kościelne i blachę miedzianą. Po odzyskaniu niepodległości uzupełniano wyposażenie i wystrój kościoła. W 1920 r. pomalowano wnętrze kościoła. Wielkim sukcesem, ówczesnego ks. Władysława Kisielewicza i parafian było zakupienie nowych dzwonów, których poświęcenia w dniu 07.03.1926 r. dokonał bp Wojciech Tomaka. Ukoronowaniem wysiłków ks. Władysława Kisielewicza, Jana Jędrzejowicza i parafian była uroczysta konsekracja kościoła, której dokonał bp Franciszek Barda, Biskup Przemyski, dnia 04.05.1932 r. W historii kościoła parafialnego miały miejsce również przykre wydarzenia. W lipcu 1922 r. przypadkowa eksplozja w rzeszowskiej prochowni spowodowała uszkodzenie witraży. W czasie walk o wyzwolenie miasta i Staromieścia w sierpniu 1944 r. zostały zniszczone witraże w prezbiterium. Najtragiczniejsze wydarzenie nastąpiło 20.05.1960 r., gdy huragan o niespotykanej sile wiatru zwalił wieżę kościelną. Spadły i zostały uszkodzone dzwony. Kompletnemu zniszczeniu uległy organy, częściowo strop, część nawy głównej i ławki. Dzięki niezłomnej woli ks. proboszcza Stanisława Folty i ofiarności parafian szybko naprawiono szkody.
